Verhalen

De Mont Ventoux PART III, zegge en schrijve 2013 - door Steven Van Caelenberg

Na 2009 en 2010 brak in 2013 het noodlot toe, we gingen de lat ’s wat hoger leggen. Als volleerde dikkenekken vonden we dat we ons niet langer konden oppeppen om ’s een colletje à la Ventoux op te fietsen.

Zelfs het niet zo al bescheiden idee om op één dag de col langs de drie kanten op te fietsen, werd weggelachen. We waren ondertussen met z'n zessen. Ben en Philip hadden zich weten in te kopen in ons ploegske. Enerzijds een triathleet die wel's wou proberen of hij ook zonder zo'n belachelijk tijdritstuur kon rechtblijven, anderzijds een doctor in de wiskunde die wel een formuleke ging uitvinden om meer te halen uit een gewone trap.

Ik weet niet meer juist wie dit had gelezen, feit was dat we een uur later met 6 waren ingeschreven voor deze rit van 173 km en bijna 5.000 hoogtemeters. Je moet weten, zelfs de term wielertoerist is fel overdreven voor de grotere meerderheid van deze 6. Een zichzelf respecterend wielerliefhebber, fiets minstens 1 keer per week minstens 60 à 70 km in groep, en zal in de week toch ook minstens trachten twee uur te trainen.
In de week individueel 's fietsen zat er amper in, want hier hadden de meeste onder ons het perfecte excuus dat onze drukke professionele bezigheden dat niet toelieten. En dan op zondagochtend 's in groep een ritje doen, … ben je volledig van lotje getikt? De gemiste familytime in de week, laat niet toe om op zondagochtend het uitgebreide gezinsontbijt in de steek te laten.

Lieven en ikzelf vertrokken begin mei met 'kortweg' voor 3 dagen naar de Vogezen. Schitterende organisatie, schitterende ritten, schitterende reisgezellen en schitterend weer. We worden onderverdeeld in een A- en een B-ploeg. Lieven, zoals je kon lezen in voorgaande edities, heeft het lichaam van de klimmer, dus hij mocht starten in de A-ploeg. Ik kon best starten in de B-ploeg en indien nodig, op dag 2 of dag 3 overstappen naar de A-ploeg. De derde dag hebben ze voor Lieven en mij een C-ploeg gecreëerd. En we hebben veel gelachen, vooral dan onze reisgezellen toen ze hoorden dat we 6 weken later gingen starten in de Cannibale.

Onmiddellijk na onze terugkomst uit de Vogezen crisisberaad. Jongens, we mogen dat toch niet te licht oppakken hoor, laat ons trachten toch nog minstens 600 km in de benen te krijgen, dus 100 kilometer per week. Het viel op voor Lieven en mij dat wij er weer het belabberst aan toe waren. Philip fietste af en toe naar zijn werk (enkel 60 km), Luc fietste af en toe naar zijn buitenverblijf (enkel 70 km), Geert combineerde rollen met buitentrainings met zijn nieuwste Merckx en de sociale controle bij Ben is te groot om niet scherp te staan (zijn vrouw en 3 dochters zijn stuk voor stuk topsporters).
Mij mocht het beroepshalve ook wel's meezitten. 2 weken voor de Cannibale had ik nog een verzekeringscongres op 50 kilometer van de kale berg. En ik was uitgerekend met die verzekeraars op seminarie die ook beseffen dat gezondheid cruciaal is voor goedkopere verzekeringspremies, waardoor er dus tijd was voor een leuke fietstocht, met de Ventoux vanuit Bédoin als toetje. Twee weken later zaten we in het leukste hotel van Bédoin (net buiten het centrum) en van enige onzekerheid was geen sprake. Meer zelfs, de start van de Cannibale was 's anderendaags om 7u in Malaucène, ruim 20 kilometer (en een helling) van ons hotel. No prob, we vertrekken wel om 6u in ons hotel met de fiets, we hebben lichtjes mee…. Samen uit, samen thuis? Gezamenlijk gestart aan de beklimming in Malaucène, iedereen op eigen tempo, en zoals overeengekomen reunited aan de eerste bevoorrading in Sault. Op het vlakke dan in een pittig peletonnetje beland en overgeschakeld naar het grote 'mes', wat meer mijn biotoop is dan het pure bergop. (denk maar aan de fromes van deze wereld). Ik zag de vijf andere iets verderop in het peleton volgen. Een hartslagmeter in de groene zone en opzwepende muziek uit mijn Ipod, brachten mij in een roes waar menig cokegebruiker jaloers zou van zijn. Op het moment dat Luc, Lieven, Geert en Philip te kennen gaven dat ze het parcours van de Cannibalette (ingekorte parcours, 2 beklimmingen minder) gingen volgen, begreep ik er geen snars meer van. In de echte koers zijn het toch ook de helpers die in het vlakke het tempo maken, om hun kopmannen dan in een zetel af te zetten aan de voet van de berg. Maar juist daar beslisten mijn kopmannen om een tandje terug te schakelen en dus bleef ik over samen met Ben voor de Cannibale.
Prachtig lenteweer, sublieme streek en met sportman Ben afgesproken om samen te blijven tot de zesde en laatste col, de tweede beklimming van de Ventoux. Man, op het moment dat ik dit zit te schrijven (december 2015) zou ik er gigantisch veel geld voor overhebben om dit nog's opnieuw te kunnen beleven.

Terug naar de laatste kilometers van de Cannibale 2013. Tot Chalet Renard uit de rode hartslagzone gebleven, stevig tempo onderhouden, voldoende om niet voorbijgestoken te worden, maar die toch toeliet om ontspannen bij te kletsen. En dan het moment waarvan ik hoopte dat het nooit zou komen. 'Steven, nog 7 kilometer voor de top, ik ga een tandje bijsteken, volg je?' Mijn trots zei ja, mijn hartslagmeter neen. 'Ga maar Ben, wacht niet op mij'. Het was hem echt gegund. Ik besliste de rol te lossen.
Alhoewel…. Ben en ik maken deel uit van een 'kaartersquartet'. 4 humanioravrienden die zo om de 2 maand nog's een avond samenkomen voor een spelletje 'kleurenwiezen'. Het kaartspel is enkel een excuus om gedurende een paar uur wat te knabbelen, te drinken en vooral, elkaar een spiegel voor te houden en elkaar te relativeren, zoals enkel echte vrienden dat kunnen en mogen.
Er zijn avonden dat we geen 5 spelletjes hebben gespeeld, maar wel alle communitaire knopen hebben doorgehakt, perfecte oplossingen voor de financiële crisissen hebben uitgewerkt en natuurlijk elkaar nog's goed met de grond hebben gelijkgemaakt. Luc (je weet wel, van hierboven) en Jo vervolledigen het quartet.

Voor de rest van mijn leven zou ik tijdens onze kaartersavonden dus moeten horen van Ben hoezeer hij op mij heeft willen wachten op de Ventoux , maar ja, dat het een wachten was op Godot etc etc. De rol lossen. Het zit in het kopke. De moment dat je beslist de rol te lossen, sta je stil. Het is alsof je op een afstand van 100 meter meteen al 200 meter verliest. Gelukkig zag in de verte nog een schim van Ben. Ik probeerde de kloof niet groter te laten worden. Dat lukte maar amper, want het licht was toch geleidelijk aan het uitdoven. Mijn hartslagmeter geraakte amper nog boven de 160, daar waar ik makkelijk tot 185 kan gaan op piekmomenten. Tot ik plots in de verte Ben zag afstappen aan het gedenkteken voor Simpson, zowat een kilometer voor de top. Ik dacht eerst nog dat hij, zoals andere fietsers, gewoon een souvenir ging achterlaten aan dat monument. Met dat verschil natuurlijk dat dit ritueel zich afspeelt op het moment dat je terugkeert nadat je de top hebt beklommen en niet tijdens de beklimming. Toen ik naast hem kwam, vernam ik dat hij af te rekenen had met een hevige spiersamentrekking en hij wou het risico niet nemen op een blessure door verder te fietsen. Oei dacht ik, nu moet ik alles wat in mij zit eruit persen, want straks begint hij ook nog aan het gespot op onze kaartavonden te denken en blessure of niet, springt hij terug op zijn fiets. We haalden alle twee met een verschil van een paar seconden, de top. Een paar uur nadat de 4 andere sportievelingen deze top ook hadden bereikt na het succesvol afronden van hun heroïsche tocht.

Juni 2013. Het was de allerlaatste keer dat deze 6 samen op de fiets hebben gezeten. Voor 4 onder hen was het zelfs de laatste keer dat ze een col hebben beklommen en helaas hebben 2 onder hen sedert dien niet meer op een fiets gezeten. Ben is de enige bij mijn weten die atleet is gebleven en ondertussen nog wat triathlons op zijn naam heeft bijgeschreven. En de Stelvio. Toen ik enige tijd geleden voor een kleine ingreep onder het mes moest, vertelde de openhartige anesthesist: 'jouw speeltijd is over'. Ik beloof plechtig dat 2016 het jaar van de wederopstanding wordt. En ik zal trachten mijn ouwe sportmakkers ook te overtuigen. Mens sana in corpore sano. Ondertussen al ruim 100.000 keer aangeklikt hier op deze site. Ik ben moreel verplicht hieraan te werken.

Naar boven

Plaats een reactie

Gelieve alle velden correct in te vullen.

Uw naam (*)

Uw e-mailadres (*)

Hoeveel is 6 + 8 ? (*) ?

Uw reactie (*)

Er is reeds 1 reactie