Verhalen
Uw verhaal op deze website ?De Mont Ventoux part II - door Steven Van Caelenberg
Soms verkondig je in een vlaag van zinsverbijstering grootse theorieën waarmee je achteraf meestal niet meer wordt geconfronteerd omdat diegenen met wie je die ideeën deelde, meestal nog zatter waren dan jezelf en derhalve een geheugen hadden dat niet verder reikte dan de volgende ochtend. Anders wordt het wanneer je in de vriendenkring een professionele websitebouwer hebt, die elke site die hij creëert binnen de kortste keren bovenaan in google krijgt. Het verhaaltje 'mens sana in corpore sano' dat te lezen was op de vorig jaar on line gegane www.mont-ventoux.be werd op een jaar tijd dan ook de absolute topper in zijn categorie: al 7 keer aangeklikt. ;-)
Die 7 mensen konden lezen dat de missie van vorig jaar op de Ventoux geen eindpunt was, maar in sé de start van mijn gezondere aards bestaan. 'k Heb ze allemaal goed liggen gehad; mijn koersfiets heeft in 2009 na de Ventoux welgeteld nog één tochtje gedaan van 40 km. In november heb ik dan's loopschoenen aangetrokken om met 3 collega's (dan nogwel van het vrouwelijke geslacht) een rondje langs de watersportbaan te lopen; uit pure miserie zijn ze in't water gesprongen en dan nog bleken ze sneller.
Wat kan je doen om dergelijke afgang nog enigszins te masqueren? Naar de dokter en hopen dat je op die manier een bruikbaar excuus krijgt. Wat me gelukt is; hoe hoger ik ging in de hiërarchie van medische experten, hoe ingewikkelder de diagnose klonk en hoe minder inspanningen ik mocht leveren. Gelukkig waren eind december alle longperikelen definitief van de baan, dus stond niks de definitieve heropstart van het gezonde leven in de weg.
Eerst natuurlijk nog een 4-daags culinair uitje met menu's van 36 gangen (een cadeaubon die je toch niet ongebruikt kunt weggooien hé) en dan de confrontatie met de weegschaal.
De 4 kilo die ik vorig jaar in de voorbereiding van de Ventoux 2009 met veel moeite was kwijtgespeeld, hadden me niet alleen teruggevonden maar ze hadden ook nog's extra 3 kilo meegebracht. 7 kilo extra, tja, ze hadden dan ook een koude winter voorspeld en je kan maar beter wat reserve hebben zeker?
Hartslagmeter wordt caloriemeter
Eindelijk zat m'n BMI boven de 30. Eindelijk mocht ik nu contact nemen met een diëtiste met gedeeltelijke recuperatie van het honorarium omdat mijn toestand in medische middens nu erkend werd als ziekelijk. Hulp zoeken getuigt niet steeds van zwakte. Natuurlijk had ik geen diëtiste nodig om te weten waar mijn voeding fout zat, maar zo's alles in detail opsommen wat je fout doet aan een voedingsconsulent kan leerrijk zijn, omdat zij dat alles omzet in calorietaal. Eerste conclusie: neen, ik had mijn 'topgewicht' belange nog niet bereikt. Tweede conclusie: 2300 caloriën per dag en ik zou geleidelijk aan een aanvaardbaar gezond BMI bereiken. Dat laatste was hoopgevend; een groot deel van de bevolking zou zich ziekgevreten voelen moesten ze verplicht worden zoveel caloriën te verorberen. Om dan nog te zwijgen over de grootste stimulans: die 2300 mocht ik verhogen met het aantal verbruikte caloriën tijdens het sporten. We schrijven eind januari.
Mijn hartslagmeter maakte dan ook promotie als caloriemeter. Vooral tijdens de skivakanties; dat ding toonde dat 2x 2u skiën op't gemakske, een verbruik gaf van 2000. Reken 100 caloriën voor een pint, dan begrijp je dat de après-ski dit jaar wat uitliep. Tja, de diëtiste had nu eenmaal gezegd dat ik geleidelijk moest tewerk gaan, ik kon dus niet het risico nemen om meteen weg te smelten.
Tussen de ski van't werk (eind februari) en die van't gezin (begin april) probeerde ik wekelijks te lopen (45 min – 500 cal) of op de rollen te rijden (60 min – 450 cal). Na de gezinsski restten er welgeteld nog 10 weken alvorens de Ventoux weer moest bedwongen worden. Er is geen seconde over getwijfeld, met dezelfde 4 (Lieven, Geert, Luc en ik) gingen we opnieuw het voorlaatste weekend van juni samen met 2000 andere Vlamingen die molshoop temmen.
Geen wetenschappelijk onderbouwde trainingsschema's van deze keer; gewoon zorgen dat we zo'n 1500 kilometer in de benen hadden voor we de klim aanvatten.
Ik wist van Luc dat hij zich dit jaar volop ging voorbereiden op een helpersrol op de Ventoux. Nadat ik hem vorig jaar voor zijn 40-ste verjaardag de vrouw van zijn leven cadeau had gedaan, zou eeuwige dank mijn deel zijn. Zijn trainingen verliepen van Aalst naar Kuurne via de Vlaamse Ardennen, topform gegarandeerd. Op de eerste gezamenlijke rit (tocht rond Brakel en Ellezelles) bleek al vlug zijn optimale conditie. Lieven stak uit puur miserie na 20 kilometer zijn beide banden plat waardoor hij zonder al te veel gezichtsverlies een taxi naar huis kon nemen. Geert en ikzelf droegen om beurt de rode lantaarn, Luc was hors categorie. We wisten wat ons te doen stond. En we deden het.
We vertrokken alle vier dan ook vol vertrouwen naar de Provence.
In globo mochten we stellen dat onze voorbereiding op zijn minst even goed was dan vorig jaar én wat mezelf betreft, ik had wat minder gewicht mee te sleuren. Mijn voornemen van vorig jaar pastte ik nu toch al 5 maand toe in de praktijk en niet zonder succes: ik zou 7 kilo lichter aan de start staan in vergelijking met exact een jaar geleden (ofte minus 14 in vergelijking met begin januari).
Hoogmoed komt voor de val.
We hadden het allemaal al's gedaan, al's bewezen. Geert had een supercharmant hotel in Vacqueras geboekt, met een excellente keuken. Vorig jaar (toen we nog alles moesten bewijzen) leefden we van pasta en water, nu genoten we elke avond van een exquise 4-gangen menu met aangepaste wijnen uit de streek. Donderdagavond nog beperkt tot één fles, vrijdagavond waren dat er al 2. Tja, de voorbereidingsrit op vrijdag bleek een meevaller van formaat, prachtige route (Gorges de la Nesque) én alle 4 zonder forceren 22 kilometer geklommen. Als de tweede fles vrijdagavond leeg was, werden de echte ambities uitgesproken.
Lieven ging voor een toptijd, Geert ging het zaterdag rustig aan doen om dan zondagochtend 4uur opnieuw te starten voor een zonsopgang via Malaucene, Luc ging én zijn eigen ding doen én in dienst rijden van Lieven en mij, in die zin dat hij een paar minuutjes vroeger ging starten om rustig de klim aan te vatten, en als lokaas te dienen voor Lieven en mij. Als we Luc inhaalden, zou Lieven dan onmiddellijk in volle vaart de beklimming opsprinten, en ik zou bij Luc blijven omdat ik de ambitie had om de klim 3 keer na elkaar te doen. Luc dacht eraan om de klim 2 keer te doen.
Vorig jaar aten we zoals de echten spaghetti als ontbijt, dit jaar was dat allemaal niet nodig. Gewoon wat stokbrood, wat fruit en naar de start. Zoals afgesproken gingen Lieven en ik eerst een dik kwartier opwarmen omdat we er van bij de start serieus de beuk gingen ingooien. Als we dan aan de start kwamen vonden we Luc niet. Was hij toch wel een kwartier voor ons gestart zeker! En uit anonieme doch betrouwbare bron vernomen dat hij als een raket uit een vuurpijl de eerste kilometers aflegde. Daar ging ons lokaas. De klim ging vlot, Lieven en ik bleven 10 km samen en toen we gepasseerd werden door een Vlaamse Pantini, kon Lieven makkelijk zijn wagonnetje aanhaken en bleef ik verder op eigen tempo. Meer dan een kwartier sneller uit dat dekselse bos dan exact een jaar geleden. Helaas heb je niet alles onder controle; de Mistral was opnieuw van de partij en deze keer nog feller dan vorig jaar. Dat zorgde ervoor dat de locale autoriteiten op 4 km van de top, alles afsloten en alle verkeer verboden omwille van windstoten tot 200 km/u.
Mijn frustratie was enorm; waar je al die maanden naar uitkijkt kan niet doorgaan wegens overmacht. Je bent niet over de finish gereden, dus je hebt geen tijdsregistratie, dus je kan wel beweren dat je zoveel beter reed dan ooit tevoren, 't is praat voor de vaak. Louter theoretisch bekeken zou je zelfs kunnen zeggen dat Luc de grote winnaar is omdat hij als eerste Chalet Reynard bereikte. (dan mag je natuurlijk niet vermelden dan hij een kwartier vroeger vertrok). Maar dit zijn achterhoedegevechten, het doel, de top, is niet bereikt en 't was dan ook zeer stil in de wagen toen we terug naar het hotel reden (behalve Luc dan die niet ophield met vreugdegezang wegens zelf uitgeroepen winnaar van de grand prix chalet reynard)
Ben meteen in bed gaan liggen bij terugkomst in hotel rond 14u, tot het verlossende telefoontje! De autoriteiten hadden de top weer opengesteld. Onmiddellijk opnieuw de wagen in, naar de start en rond 16u zijn we samen gestart, zij het met bijgestelde ambities. Lieven en ik voor een goede tijd, Geert en Luc op't gemak. Al de frustratie van de dag kon eruit gefietst worden. De inspanningen van de eerste klim bleken ver zoek. Het viel ons op hoe weinig fietsers nog op de baan waren, en de weinige die we zagen konden we voorbijrijden. De mistral was duidelijk nog niet verdwenen en maakte het wat lastiger, maar mijn hartslagmeter bleef mooi uit de rode zone. Opnieuw begon ik te dromen van een toptijd, op minder dan 4 km van de top en nog steeds samen met Lieven. Maar toen kwamen we in dichte (en vooral koude) mist, en met zeer hevige windstoten. Net moeilijk genoeg voor Lieven om de eindsprint in te zetten. Het moet een blitzdemarrage geweest zijn want na 2 seconden zag ik hem niet meer (je zag dan ook maar 10 meter door die mist). Even kreeg ik schrik, toen ik een fietser op het asfalt zag liggen (omvergewaaid) en ikzelf ook door een windstoot naast de baan werd geblazen maar zonder te vallen. Ik heb nog eventjes gestreden tegen de Mistral tegen 6 per uur maar verkoos toen het voorbeeld te volgen van de andere fietsers: afstappen en te voet verder. Snelheid: 5 per uur. Na 400 meter kwam een bocht naar links en zat de wind wat meer opzij, het signaal om weer op de fiets te springen tot 2 stoere binken van Sporta naast me kwamen om te vragen af te stappen wegens het gevaar… in de laatste bocht. De mist had als voordeel dat je maar bleef verderstampen op die pedalen zonder te zien waar je was. Die laatste bocht was op 100 meter van de finish. Vlug die bocht te voet en omdat Lieven stond te filmen aan de aankomst,even vlug weer die fiets op om over de streep te rijden. Yes. Mission accomplished. Een compliment voor de organisatie (Sporta) die aan de finish klaarstond én met reddingsdeken om onderkoeling tegen te gaan én met ingehuurde bus om ons naar Chalet Reynard te brengen. (afdalen zou onverantwoord geweest zijn).
En een compliment voor Lieven (rechtgebleven al fietsend en op die korte afstand nog ruim 3 minuten op mij genomen) en een compliment voor Luc en Geert die zonder kleerscheuren de finishlijn overschreden. Van de 1875 fietsliefhebbers die zaterdagochtend aan de start stonden, werd 1014 keer de top overschreden, met een gemiddelde tijd van 2u33. Alle 4 zaten we onder die tijd, met o.a. een tijd in de top 100 én een tijd in de top 175.
De ochtendklim op zondagochtend werd helaas omwille van de extreem slechte weersomstandigheden afgelast.
Onze hoteldirecteur beweerde zo onder de indruk te zijn van onze prestatie dat hij met champagne trakteerde, al kan dat laatste ook ingegeven zijn door een commerciële neus voor klantenbinding.
Conclusie: de doelstelling van 2009 is ook behaald in 2010, 't is geen ééndagsvlieg gebleken en de continuïteit wordt niet in vraag gesteld.
What's next? Da's uitvoerig besproken gisteravond aan de feestdis en ik zal het nu al prijsgeven aan de 7 lezers van deze site: mezelf pijndoen. Ik heb de beklimming gedaan met een gemiddelde hartslag van 162, wat gezien de inspanning relatief laag is. Dat betekent dus dat ik in mijn comfortzone ben gebleven. Stel dat ik mezelf had gepijnigd en geforceerd en een gemiddelde hartslag van 175 zou gehad hebben, had mijn tijd dan scherper geweest of was ik er misschien totaal niet meer geweest?
Hulp zoeken getuigt niet steeds van zwakte.
Wie geeft me het juiste advies?