Verhalen

Echt gezond - door Marc Mercy

Tevergeefs. Vijf kilometer, tien kilometer.
Net toen mijn adem wat zwaar werd, pakte mijn colcollega over. Tot mijn verbazing deed hij dat zelfs galant en niet plots vijf kilometer per uur sneller.

De volgende vijftien kilometer, met de wind uit een onaangename richting, waanden we ons twee ontsnapte coureurs die uit de greep van het peloton trachten te blijven. Een in slaap gedommeld peloton allicht, maar ik vond de idee wel goed.
Het moet gezegd, bij de aflossingsbeurten reed mijn colcurrent steeds een of twee kilometer per uur sneller dan ik. Maar ik hield dapper vol, uiteindelijk had hij al tien kilometer in mijn wiel gehangen. Net toen we na een scherpe draai de wind van achter kregen, richtte mijn vluchtgenoot zich op. 'Voilà, dat was het voor vandaag', zei hij. Voor het eerst zag ik zijn gezicht: licht zwetend, maar met een stralende lach. 'Ik moet een beetje opletten wat ik doe, ik ben vorige week 71 geworden.' 'Ik hoop dat ik dat over 20 jaar ook nog kan', pufte ik. 'Dat zal geen probleem zijn', antwoordde mijn vriend. 'Gewoon veel blijven sporten. Ik heb mijn leven lang gelopen. Later ben ik met de mountainbike beginnen rijden. Ik vind het nog altijd fantastisch, crossen in de bossen. Maar het is soms wel intensief. En vijf keer per week fiets ik 60 kilometer. Weer of geen weer. Als het regent, neem ik wel mijn gewone fiets.' 'Ik hoop dat het droog blijft, want deze namiddag zou ik verder willen werken aan mijn oprit. Ik ben de tegels aan het uitbreken en verplaatsen. Zwaar werk ja, maar je moet bezig blijven. Dat is belangrijk. Toen ik vanochtend vertrok lag mijn buur - een jaar ouder dan ik - al languit in zijn zetel voor de televisie. Ik durf nauwelijks met hem te spreken, want het gaat altijd over ziektes en medicijnen. En daar word ik niet goed van. Sport moet dus echt gezond zijn, bedacht ik.
En zaterdag 31 mei (2008) deed ik dat weer toen ik een andere fitte zeventiger uitbundig van een Belgisch biertje zag genieten op een terrasje in Malaucène, aan de voet van de Mont Ventoux. 'Drie uur en dertig minuten. Ik ben een paar keer moeten afstappen, maar ik heb de top gehaald. Ook al ben ik slechts 15 jaar geleden beginnen fietsen. Mijn zoon is er ook bij, hij deed er tien minuten langer over.'
Ik geef toe dat ik vier jaar geleden behoorlijk wat twijfels had toen Sporta uitpakte met zijn Ventourist/Ventousiast-initiatief. Mensen aansporen tot sport via een berg in het Zuiden van Frankrijk of met als voorbeeldfunctie maniakken die dat tien keer doen in 24 uur? Maar ik heb me vergist, het werkt blijkbaar. Velen hebben het roken gelaten, hebben wat kilootjes overboord gegooid - altijd handig als je steil bergop wil - en hebben er een blijvende sportpassie aan over gehouden. Dat wordt duidelijk als je ziet dat de meerderheid op de flanken van de Ventoux gewone sportieve mensen zijn en geen sportfanatici.
Marc Mercy
Chef Sport Nieuwsblad
Bron: sporta.be

Naar boven

Plaats een reactie

Gelieve alle velden correct in te vullen.

Uw naam (*)

Uw e-mailadres (*)

Hoeveel is 2 + 4 ? (*) ?

Uw reactie (*)

Er zijn reeds 4 reacties